Zeeziek

’s morgens om half 7 ging mijn wekker. Niet echt een tijd voor de vakantie, maar voor leuke dingen moet je wat overhebben. Ik heb de nacht erg slecht geslapen. Zenuwen die door mijn lichaam gingen hielden mij wakker.

Vandaag heb ik mijn eerste duik in het buitenland gemaakt, de eerste duik in open zee en de eerste bootduik. Genoeg reden om zenuwachtig te zijn.

Vorige week vrijdag zijn we daar de duikwinkel Hidroespaco in Faro geweest. Via onze duikvereniging in Katwijk kregen we het adres mee en 2 magazines. In de winkel spraken wij Rita, zij beheert de duikwinkel samen met een andere vrouw. We vertelde dat we in Portugal op vakantie waren en dat we graag een duik wilde maken. Door problemen in het weekend ervoor was het dit weekend niet mogelijk om te duiken. De eerste mogelijkheid was pas woensdag. We gingen hiermee akkoord en wisselde wat gegevens uit. Ook gaf ik haar de 2 magazines die ik meegekregen vanuit Nederland. Hierin stond een reportage over zeepaardjes met foto’s die tijdens een duik met deze duikschool vorig jaar zijn gemaakt. Ze vonden dit erg leuk om te zien, ook al begrepen ze van de tekst niets. Ik liet ook wat foto’s zien van de Vinkeveense Plassen die er toevallig ook in stonden. Behoorlijk verbaasd door het donkere water. We namen afscheid en zouden maandag contact zoeken om alles met zekerheid vast te stellen

Om 07.45uur werden we opgehaald door een taxi. Gelukkig mocht deze doorrijden de camping op. We hadden een kist vol duikspullen die moeilijk te tillen was. Het paste allemaal maar net in de taxi. We reden vanuit de camping Olhäo naar Faro. Aan de haven tussen 2 hotels hadden we afgesproken. We waren mooi op tijd en al snel kwamen er meer. In de haven lag een bootje waar we met 8 personen in konden, mijn vader en ik, 3 studenten, Rita, José en een schipper. Aan de kant maakte we onze sets op en werden de boot op gebracht. Daarna konden we ons omkleden. Toen iedereen klaar was stapte we de boot op en vaarde we de haven uit.

De boottocht was vrij heftig. We hadden tegen wind en we moesten ons dan ook goed vast houden. Na ongeveer een half uur kwamen we aan om de plaats van bestemming. Op ongeveer 18 meter diepte lagen resten van een schip. Op het moment dat we de boeien hadden uit gezet en een vlag hadden geplaatst om het duikgebied aan te geven kwam er een visser langs die zei dat we in zijn vis gebied zaten. Het wrak was een soort museum, en beschermd gebied en daar mag niet gevist worden. Later bleek dat de visser zijn GPS niet goed had ingesteld.

Op het moment dat we stil lagen en we ons gereed moesten maken voor de duik werd ik erg misselijk. Het lukte mij niet om alles zelf aan te doen en werd geholpen door mijn vader en Rita. Het was namelijk belangrijk dat ik zo snel mogelijk dat ik het water in zou gaan, dan zou het vanzelf over gaan. Dit klopte inderdaad. Op het moment dat ik in het water viel voelde ik het zo wegtrekken. Aan een touw moest ik nog wachten op mijn vader en Rita. Toen we allemaal klaar waren daalde we af via het touw van het anker. Dit ging erg snel. Ik moest snel en vaak klaren, maar dit ging goed. Rond de 18 meter bereikte we de bodem.

Rita was onderwater onze gids en liet ons het leven rond het wrak zien. Heel veel visjes in verschillende kleuren en grootte. In het begin zagen we een enorme grote vis (de naam moet ik nog even opzoeken maar het leek op een enorme paling, mijn vader dacht in het begin een soort Murene). Ook zat ik tussen het wrak nog een krab, maar die was snel weg toen die mij zag. Na het wrak te hebben bekeken zijn we langs een touw nog een stukje verder gedoken. Toen zagen we duidelijk dat het water niet echt helder was. We gokken op een zicht van een meter of 4. Rita zwom vrij snel. Om haar niet uit het oog te verliezen gingen we er snel achter aan. Later bleek waarom, ze had het erg koud. Na een afstand langs het touw gaven we aan halverwege de tank te zijn en zijn we teruggekeerd. Nog een klein rondje om het wrak gemaakt. Via het touw van het anker zijn we opgestegen. Om 5 meter diepte hebben we een stop van 3 minuten gemaakt. Door het touw dat we vast houden lukte het wel aardig om op die 5 meter te blijven. Na de stop bereikte we snel de oppervlakte. Bij de boot werden we geholpen door de schipper. Deze pakte onze spullen aan en verving de lege fles door een volle voor de volgende duik.

Via de achterkant van de boot konden we erop komen. We kregen een lekker kopje warme thee en wat koekjes. Rita had het erg koud en kon dit goed gebruiken. Ze begreep niet dat wij het op de bodem uithielden met een enkel 7mm pak. Zelf had ze het erg koud en was blij dat wij door onze zuurstof waren zodat ze naar boven kon. Op het moment dat mijn vader de boot op kwam werd hij zeeziek. Niet alleen misselijk maar ook hoofdpijn. Hierdoor zat het er voor hem niet in om een 2e duik te maken. Tijdens de rust vertelde Rita mij over de 2e duik. Zij zou met mij mee gaan en vertelde wat we zouden kunnen zien. Ook vertelde ze dat de duik wat moeilijker zou zijn dan de eerste en dat er een kans was dat we het anker niet zouden terug vinden.

Na 1,5uur rust trokken we de sets weer aan om vervolgens te water te gaan. Ik werd weer wat misselijk en was dus weer blij om in het water te liggen. Tijdens de eerste duik heb ik niet met mijn duikcomputer gedoken die ik erg miste. Bij de 2e duik had ik hem gelukkig wel. Ook kreeg ik het fototoestel mee om wat foto’s te maken. Aangezien we het fototoestel pas net hebben en we het tijdens een buitenduik nog niet gebruikt. Het was een duik met veel reliëf door stenen. Hierdoor leefde er veel tussen de stenen. Omdat het water niet zo helder was moest ik overal dichtbij komen om foto’s te kunnen maken. Van te voren was Rita al bang dat ze het anker niet zou kunnen terug vinden. Nadat we een aantal kleine rondjes hadden gemaakt en ik wat foto’s gingen we op zoek naar het anker. Zij had het erg koud en mijn fles begon aardig leeg te raken. Het anker konden we niet vinden dus hebben we een ballon opgelaten. Langs dit touw gingen we omhoog. Op 5 meter maakte we een stop. Het was lastig om op die 5 meter te blijven.

Boven water bleek dat we er vlakbij zaten. Bij de boot werden we weer geholpen door de schipper die alle spullen van ons aanpakte. Ook de andere groep kwam op dat moment boven bij het anker. Het was even druk bij de boot. Daarom bleef ik op afstand even lekker in het water liggen. Uiteindelijk klom ik ook de boot op en kreeg een lekker kopje thee met wat koekjes.

We haalden de boeien binnen en het anker en vertrokken weer richting de kade. De terug weg verliep een stuk sneller dan de heen weg. We hadden nu windje mee, wel moesten we op de zandbanken letten waardoor we niet in een rechte lijn konden varen. Toen we in de buurt kwamen van de kade voelde je de warmte die we op open zee miste. Terug gekomen bij het haventje was het vloed geworden. Hierdoor konden we het bruggetje niet meer onderdoor. We werden afgezet bij een steiger en moesten we allemaal even de handen uit de mouwen steken om alles van boord te krijgen en naar de bus te tillen.

Aan de kade was er ruimte om de spullen af te spoelen en om ons aan te kleden. We lieten ons logboek tekenen en kregen een mooie stempel. We namen afscheid van de mensen en stapten in de taxi die precies op het goede moment kwam aanrijden.

Als ik er nu, een paar dagen later, op terug kijk was dit een geweldige dag. Ik heb zoveel ervaring opgedaan. Duiken met een andere school, met een andere buddy, op open zee, vanaf een boot. Jammer dat het zicht niet zo goed was, maar toch hebben we veel gezien. Ook de zeeziekte zat ons niet mee. Ik hoop dat dat maar éénmalig was. Ik zou hier best nog wel een keer willen duiken! Op naar de duikvakantie later dit jaar, ik kijk er al naar uit!